Perfect Pictures

Vroeger had je nog van die fotocamera’s waar een filmrolletje inmoest. Er kon veel tijd zitten tussen het maken van de foto en het kunnen zien van het resultaat. Het hele rolletje van 24 of 36 foto’s moest vol, worden weggebracht om te worden ontwikkeld en pas daarna kon je zien hoe het, vaak lang geleden, eruit had gezien. Je kon er niets aan veranderen. Wel altijd een spannend moment.

Nu met digitale fotografie is het wel anders. Direct resultaat. En is het niet goed, meteen wissen en een nieuwe maken. En daarbij kan je de foto bewerken zodat iedere maker een professionele fotograaf lijkt en ieder persoon een model. Rode ogen, rimpels, hangbuik, alles kan worden geretoucheerd met de huidige software. Als laatste redmiddel kan je altijd voor de zwart-wit of sepia optie gaan. Tot uiteindelijk een werkelijk plaatje overblijft.

Het gevolg is dat de huidige beelden van mensen geen normale afspiegeling meer geven van de werkelijkheid. Alleen de beste momenten blijven bewaard, of het nu door meerdere pogingen of kunstmatige aanpassingen wordt bereikt. Veel modellen geven al toe dat er geen foto van hun in de bladen staat die niet is bewerkt. En dat zijn wel dezelfde plaatjes waar iedereen zich aan wil spiegelen.

Het probleem is dat je die beelden voor waar aan gaat nemen, en daarmee je wereldbeeld omhoog aanpast. Je neemt alleen met het beste genoegen, want anders doe je onder voor je omgeving. Althans, je doet onder voor de plaatjes die je van je omgeving ziet. Je gaat onrealistisch hoge eisen stellen, aan jezelf en aan de wereld. Die kunnen vaak niet worden waargemaakt met alle depressieve gevolgen van dien. Omdat intussen de wereld gewoon zichzelf blijft. En jijzelf ook.

Een beeld zegt meer dan 1000 woorden. Maar het beeld vertelt je nooit dat het maar een plaatje is en niet altijd de werkelijkheid.

Smile!