Druk

“Being in a hurry means you want to be busy with other things” (Robert Pirsig)

Ik vind het een grappig woord. Druk. Iedereen heeft het, weinigen willen het. Het betekent letterlijk dat je ergens kracht van ondervindt. Je hebt ergens last van. Je moet iets doen, en wanneer dat klaar is, is Druk weer weg. Althans, in theorie zou het zo moeten.

In de praktijk is de moet/wil lijst oneindig lang, en daardoor blijft Druk altijd bij je. Gezellig hoor.

Maar lees nu nog eens de quote bovenaan van Robert Pirsig. Druk komt alleen maar kijken als er iets is dat je liever wilt doen.

Als je datgene wat je liever wilt doen, nu gewoon eens doet?

En jezelf een beetje traint door 1 ding tegelijk te willen, en te beseffen dat zaken als files en andere personen nu eenmaal tijd kosten?

Dan is Druk er niet meer bij. Misschien niet zo gezellig, maar wel zo leuk.

Bloem

Er lopen twee mensen door een park. Ze zien een moeder met haar dochter lopen. Het dochtertje  huppelt naar een bloemenperkje toe en plukt er een mooie bloem uit. Deze bloem geeft ze blij aan haar moeder. "Voor jou!!!" Zegt ze erbij.

De twee mensen zien het tafereel. De ene persoon is helemaal verrukt van deze daad van moederliefde en krijgt er warme gevoelens bij. De andere persoon is minder enthousiast, en vind het zonde van de mooie tulp die geplukt wordt. Het dochtertje had ook de bloem samen met haar moeder kunnen bewonderen zonder hem te plukken.

De twee mensen vertellen elkaar wat ze net hebben gezien. Ze kunnen niet geloven dat ze blijkbaar allebei iets anders hebben gezien. Ze zijn verrast over elkaars standpunt. Zo hadden ze er nog nooit tegenaan gekeken.

Het gaat er niet welke persoon gelijk heeft. Het belangrijkste is dat twee mensen heel verschillend tegen dezelfde situatie kunnen aankijken. Ook al kennen de mensen elkaar al jaren, of gaat het om iets dat heel erg voor de hand ligt.

In feite hebben beide personen gelijk. Ze hoeven alleen maar te vertellen hoe een situatie op hun persoonlijk overkomt. En daarna hoeven ze alleen maar te luisteren hoe de ander hier tegenaan kijkt. Om vervolgens heerlijk verder te wandelen in het park, en zich te verwonderen dat er altijd meerdere kanten zitten aan een mooie bloem.

Quote

Just as treasures are uncovered from the earth, so virtue appears from good deeds, and wisdom appears from a pure and peaceful mind. To walk safely through the maze of human life, one needs the light of wisdom and the guidance of virtue.

- Buddha

Weet wat je eet

Ik heb al vaker geschreven over eten en Amerikanen. Op de een of andere manier interesseert het me. Waarschijnlijk omdat het hier zo ontzettend anders gaat dan in Nederland. De bedrijven lijken hier meer op geld gefocust (goedkoopste prijs, winstbejag van bedrijven) dan in zorg voor de consument. Of dat verkeerd is laat ik aan jullie zelf over, ik wil er gewoon over schrijven.

Een van de grote verschillen betreft de keurmerken die op producten staan. In Nederland zie je steeds meer keurmerken op producten, zoals ECO, Ik Kies Bewust en een vegetarisch keurmerk. Allemaal bedoeld om de consument te informeren dat het product voldoet aan bepaalde (gezondheids)normen. Hier gaat een strenge keuring aan vooraf, maar bedrijven hebben het er graag voor over. De consument vraagt er naar en heeft er een hogere prijs voor over. Het wordt als een toegevoegde waarde gezien.

Over Amerikaanse keurmerken kan ik kort zijn. Die zijn er niet. Erger nog, food labeling vind vrijwel niet plaats in Amerika, het gevolg van een succesvolle lobby van de grote industriële bedrijven. De enige verplichting is het aangeven van bepaalde voedingswaarden op een product, zoals calorieën en het vetgehalte. Verder moet iedereen zelf maar uitvogelen wat ze kopen.

Een ander groot verschil is het gebruik van genetisch gemodificeerd (GG) voedsel. In Europa is het nog niet toegestaan om dit te verbouwen. Je zal ook vrijwel geen GG producten in de schappen zien. Vooral de onzekerheid over de lange termijn effecten op de gezondheid is een reden hiervoor. Het schijnt dat er wel GG margarine verkrijgbaar is, maar dit moet met een label op het product worden vermeld. GG voedsel in Amerika is echter een heel ander verhaal. Hier is het een enorme groeimarkt. En niet alleen in soja en maïs (zie ook Food Inc) maar op grote schaal worden GG gewassen geteeld. Tomaten, aardappelen en binnenkort zelfs zalm. En de verkoop ervan gaat prima. Niet in de minste plaats omdat de consument er niets van doorheeft. Op een label staan immers alleen de calorieën en het vetgehalte. De bedrijven zijn van mening dat het melden van het gebruik van GG voedsel de consument alleen maar onnodig ongerust zou maken.

Amerikanen lijken daarmee uit te gaan van het principe dat iets goed is tot het tegendeel is bewezen. Nederlanders en Europeanen zitten meer op de lijn dat voorkomen beter is dan genezen. Kies zelf maar wat je het lekkerst vindt.

Niets Organisch

Organisch voedsel is bezig aan een grote opmars. Eerst behoorde het eten van onbespoten groenten en zelfverbouwde gewassen nog toe aan de hippies en de geitewollen sokken generatie, maar mensen kiezen steeds bewuster voor etenswaren met minder negatieve effecten op de leefbaarheid van de wereld. En dat alles is een goede zaak.

 

Ook grote bedrijven zoals Pepsico en Cargill hebben dit ontdekt. Want waar een grote vraag is, willen dit soort bedrijven het aanbod leveren. En de organische markt is helemaal interessant, want de producten worden tegen een hogere prijs verkocht dan niet-organische producten. Vaak omdat de productiekosten een stuk hoger zijn dan bij massaproductie waar zaken als pesticide worden gebruikt. Maar dat deert grote bedrijven niet, die zien een hogere prijs en dus een hogere marge => winst => bonus. Ze hoeven alleen maar iets te bedenken dat ze wel de lusten geeft en niet de lasten.

 

In Amerika hebben de grote bedrijven als voornoemd inmiddels het grootste deel van de markt voor organisch voedsel in handen. Is dat een slecht iets? Niet noodzakelijk. Voorstanders zeggen dat alleen dit soort bedrijven het aankunnen om de steeds groter wordende vraag te bedienen. Tegenstanders zeggen dat het deze bedrijven voornamelijk om financieel gewin gaat in plaats van hart voor de organische zaak te hebben.

 

Een klein voorbeeld. Er bestaat een lijst met niet-organische producten die mogen worden toegevoegd aan het organische productieproces, dat zijn synthetische producten zoals zuiveringszout, waarmee brood wordt gemaakt. Deze lijst wordt beheerd door een nationaal bestuur. De bestuursleden hiervan komen in toenemende mate van de grote bedrijven, zoals Whole Foods en General Mills. En door de jaren heen zijn er ook steeds meer ingredienten op deze nationale lijst gekomen die niet organisch zijn. Waar in 2002 nog 77 producten op de lijst staan, is het aantal in 2012 gestegen naar 250. Opnieuw zijn er voorstanders en tegenstanders. De een zegt dat het aanbod van organische producten is uitgebreid, waardoor de lijst met noodzakelijke synthetische ingredienten moest worden uitgebreid. De ander zegt dat de standaarden van het nationaal bestuur niet meer objectief zijn en het belang van de grote bedrijven dienen. Zo werd recent voorgesteld om een verdelgingsmiddel aan de lijst toe te voegen. Het voorstel heeft het niet gehaald, maar de grenzen van het organisch toelaatbare worden wel degelijk verkend.

 

Ook de markt van organisch voedsel zou iets volledig natuurlijks moeten zijn. Het zou vanzelf moeten gaan. Maar de huidige ontwikkeling hiervan stelt ons voor een niet-natuurlijk dilemma. Grote bedrijven kunnen een wereldhit maken van organische producten. Maar hoeveel wil je inleveren op het label ‘organisch’ om dat te bereiken?