Lunch habits

Elk land heeft zijn eigen eetgewoonten, het vertelt al veel over de cultuur van een land. Ik heb me lang verbaasd over de lunchmentaliteit in Amerika, maar dit werkt echter twee kanten op.

 

Bij de meeste Nederlandse bedrijven heb je een personeelsrestaurant. Tegen vriendelijke prijzen kan je een gevarieerde lunch samenstellen. Een soepje, verschillende soorten boterhammen en broodjes, plakjes beleg en natuurlijk alle soorten hagelslag. Ook zijn er vaak salades, daghappen en het onvermijdelijke snackje. Vrijdags traditioneel het visje.

 

Ik stel me voor dat de meeste Nederlanders een paar boterhammen eten, en nog een side dish. Vaak het snackje natuurlijk. Eén keer per week compleet wat anders, dat breekt zo lekker de week. Om het geheel weg te spoelen wordt vooral melk gedronken. De melk werd overigens vroeger wel eens gesubsidieerd door het bedrijf. Daar heeft de belastingdienst een stokje voor gestoken. Ook heel Hollands.

 

Hoe anders was het toen ik in Amerika ging lunchen. Ik werk op een luchthaven, en allereerst was er geen personeelsrestaurant. De medewerkers van de luchthaven aten op dezelfde plekken als de passagiers. De McDonald’s kon je eigenlijk zien als personeelsrestaurant, omdat verreweg de meeste medewerkers hier hun dagelijkse lunch bestelden. Maar ook de pizzaslices waren populair. Het waren de goedkoopste opties.

 

Ik nam toch liever een broodje. Toen ik een broodje had uitgezocht bij een deli, viel het me op dat het broodje vrij dik was. Dit bleek niet door het brood te komen, maar door de halve kilo vlees die er was tussengepropt. Ik gok dat het 15 plakjes salami, turkey breast en kaas waren. Heerlijk gevarieerd.

 

Daarnaast kopen Amerikanen vaak een zakje chips en/of een cookie bij hun lunch, zeg maar als dessert. Of waren het de groenten misschien? Ik liet het allemaal maar een beetje over me heenkomen, en vroeg of ik er een glas melk bij kon krijgen. Dat hadden ze helaas niet, er was cola, 7-up en sinas. Natuurlijk allemaal ook in light verkrijgbaar.

 

Maar het is maar van welke kant je het bekijkt. Laatst was mijn Amerikaanse collega in Nederland, en we gingen lunchen in het personeelsrestaurant. Hij keek wat vreemd naar de kroket, maar hij liet zich door mij overhalen om hem te proberen. Hij vond het verder maar raar dat de plakjes salami per stuk waren verpakt, dat was toch behoorlijke milieuvervuiling. Als drank zocht hij naar een colaatje, maar ik kwam er tot mijn verbazing achter dat dit niet in het personeelsrestaurant was te krijgen. Iedereen nam blijkbaar melk of water. Of jus d’orange en optimel als we luxe wilden doen.

 

Bij de kassa viel het kwartje definitief. Of juist niet. In heel gebrekkig Engels zei de kassajuf dat ze zijn euro’s niet kon aannemen. In het restaurant kon je alleen met chip betalen.