De rasta man

Ik was gister bij een concert van een Spaanse band. Er liep een man langs met lange rasta haren. Op slippers, een kleurige vissersbroek aan en een baard van een paar dagen. Waarom bekruipt me automatisch het gevoel dat deze mensen veel meer van het leven genieten dan wij?

We moeten en willen zoveel in het leven. We proppen het vol met ambitie, verwachtingen, hard werken en zijn pas tevreden als we alles hebben. We passen ons in het keurslijf van de gevestigde orde, en vinden zaken als geld, status en macht belangrijk. De wereld ingedeeld op een gestructureerde, rationele manier.

Losbandigheid is onbekend en onbemind in deze wereld. Het wordt gezien als onvolwassen, tijdverspilling, je haalt daarmee niet het maximale uit je leven. Natuurlijk is er wel tijd voor ontspanning, maar dan nauwkeurig gepland. Een uurtje yoga, een poosje vakantie, of het wekelijkse kroegbezoek.

Emoties, dingen voelen en speelse creativiteit staan op een gespannen voet met de wereld van ratio en structuur. In die wereld lijkt het alsof je geen plezier mag hebben, het resultaat het enige is dat telt en dat duurt nog heel lang en je moet je best blijven doen. En ook al vind je zelf dat het soms best wel wat minder mag, de onmiddelijke toorn van je vrienden/ ouders/ collega’s zorgen er wel voor dat je het uit je hoofd laat om er wat van te zeggen.

Ik vind het zonde. Ik wil ook slippers aan op een doordeweekse dag. Rasta haar gaat me misschien niet lukken, maar die vissersbroek en een baard van een paar dagen moet geen probleem zijn. Niet meer hard werken omdat het nu eenmaal zo hoort. Niet meer die gestructureerdheid die ons vanaf kinds af aan is bijgebracht. Nee, het is juist een beetje terug naar het kind zijn. Naar de rasta man misschien.

Precies druk genoeg

We maken het onszelf steeds drukker. De afgelopen jaren is het aantal signalen dat een persoon krijgt, sterk toegenomen. Het gebruik van internet, e-mail, mobiele telefoons, SMS en sociale media stijgt nog elke dag. We zouden niet meer zonder kunnen. En meestal vragen deze signalen om een onmiddelijke reactie. Iedereen die een Blackberry heeft, kent het dwingende gevoel van het knipperende rode lampje.

Toch vinden we het stiekem wel fijn om veel verschillende signalen binnen te krijgen. Het druk hebben hoort er eigenlijk een beetje bij. Het zorgt voor een bestaansrecht, of het nu binnen je vriendengroep is of in het bedrijf waar je werkt. Veel mensen hebben ook wel een beetje drukte nodig om productief te zijn, bij een dreigende verveling worden dan snel extra taakjes gezocht, zodat de ‘werkvoorraad’ een beetje op peil blijft. Hier is op zich niets mis mee, maar er zit een grens aan het aankunnen van drukte. Op een bepaald moment is het optimum bereikt. Dan zou je eerst wat taken moeten afmaken, zodat je hoofd wat leger wordt en hiermee weer ruimte creëert. Natuurlijk lukt dit maar moeilijk, wat ervoor zorgt dat je hoofd gaat overlopen. Bijgaand een paar simpele tips die kunnen helpen om een dreigende overstroming te kanaliseren. Zodat je het altijd precies druk genoeg hebt.

Parkje

Ik ga regelmatig met de metro naar mijn werk. De metrohalte is ongeveer 5 minuten lopen van mijn huis. Meestal loop ik dan zo snel mogelijk richting de ondergrondse. In nog slaperige gedachten verzonken en met een coffee on the go in mijn hand. Ik ben niet zo’n ochtendmens.

Langs de route zijn vooral grote, grijze gebouwen en druk autoverkeer. Er ligt ook een klein parkje aan de route. Het is niet veel. Een paar struiken, wat kleine boompjes, enkele bankjes om op te zitten en een waterstroompje. Maar toch, het is een parkje. Het is het enige groen dat ik tegenkom op weg naar mijn werk.

Het parkje heeft één ingang en één uitgang. Ik kan ’s ochtends door het parkje lopen, maar  dat betekent een kleine omweg. Het duurt dan ongeveer een minuut langer voor ik bij de metrohalte ben. Ik kan daardoor net de metro missen, moeten wachten op de volgende en daardoor later op mijn werk zijn. Nóg later vaak.

Daar staat tegenover dat ik, door het parkje lopend, kan genieten van de kleine vreugdes die de dag te bieden heeft. Het geeft me al meteen een goed gevoel op de vroege morgen. Ik ruik de frisse geur van bloemetjes, hoor zachtjes het geluid van stromend water, en zie vogeltjes rondvliegen. Het zijn hele kleine dingen, maar ik merk onbewust dat ik er blijer van wordt. Dat ik weer weet waarvoor ik het allemaal doe.

Ik loop niet elke ochtend door het parkje. Soms vergeet ik het, soms staat mijn hoofd er helemaal niet naar. Maar juist die vrijheid maakt het misschien wel allemaal zo mooi in het leven...

Security Questions

Van tijd tot tijd word ik eraan herinnerd dat leven in Amerika toch echt iets anders is dan leven in Nederland. Misschien komt het dat ze verder zijn in de wereld, en in dit specifieke geval internetbeveiliging. Maar het kan ook dat ze compleet verschillend over zaken nadenken.

Ik moet op een Amerikaanse site wat belastinginformatie invullen. Daarvoor moet ik een gebruikersnaam en een wachtwoord invullen. Dat lukt nog vrij aardig, al moet er een cijfer, een hoofdletter én een leesteken in het wachtwoord zitten en mag het niet korter zijn dan 8 karakters.

Maar dan begint het. Ik moet vijf veiligheidsvragen beantwoorden. Niet één, zoals ik gewend ben van de Nederlandse sites, maar vijf. Het staat er echt. Veiligheidsvragen zijn vragen die je worden gesteld als je je wachtwoord vergeten bent. Je eerder gekozen antwoord moet je dan opnieuw invullen en kunt weer door op de site. Een veilige procedure, die ervoor zorgt dat er geen misbruik wordt gemaakt van gegevens. En vijf vragen zijn tenslotte veiliger dan één, dus ik besluit om het spel maar gewoon mee te spelen. Totdat ik de lijst met vragen zie waarop ik moet antwoorden.