Judo vs Boksen

Nederlanders hebben de naam erg direct te zijn in de omgang. De Scandinaviërs wellicht nog meer. De Zuid-Europese landen daarentegen draaien er continu omheen, en de Fransen doen helemaal maar wat. Ook Amerikanen zeggen zelden iets direct, of ze volgen het standpunt van hun baas. Als Nederlander in Amerika ga ik om met Nederlanders en Amerikanen, en valt me op dat hiertussen een groot verschil zit in het voeren van een discussie.

Nederlanders zijn gewend om direct kritiek te leveren als ze het ergens niet mee eens zijn. Ze zullen zoiets zeggen als: “Nee, want ik vind...” en hun eigen, natuurlijk betere, standpunt opvoeren. De Nederlander bokst als het ware terug tegen het oorspronkelijke standpunt. Indien de andere Nederlander zich niet laat overtuigen door de ander zal ook hij gaan boksen om de discussie te winnen. Zo boksen ze lekker tegen elkaar aan.

Dan de Amerikanen. Deze leveren meestal niet direct kritiek, maar nemen eerst het standpunt van de ander aan. Vervolgens gaat hij de ander vragen stellen om zijn verhaal verder te bevestigen. Het gaat ongeveer als: “Oh, dat wist ik niet? Maar vertel me eens, hoe zit het dan met...?” De andere Amerikaan moet steeds antwoorden geven, en als hij hierin verstrikt raakt doet hij als het ware zichzelf de das om. Amerikanen gebruiken de kracht van de ander om hem te laten bewijken. Net als judo.

Beide methoden lijken op elkaar. Het is linksom en rechtsom, want het doel bij beide partijen blijft hetzelfde. Er is echter een essentieel verschil waardoor ik de voorkeur geef aan de Amerikaanse methode. De Amerikanen proberen op te bouwen in plaats van af te breken. In beginsel geeft de Amerikaan de ander de kans om zijn verhaal te sterken. Zolang hij juiste antwoorden weet te geven blijft zijn standpunt staan. Het zorgt voor een vriendelijker discussiestructuur, meer gericht op vooruitkomen dan op het krijgen van het eigen gelijk. Het risico bij de Nederlandse methode is dat de vorm van de discussie snel belangrijker wordt dan de inhoud. Dit omdat de zuiverheid van de discussie verminderd, doordat zaken uit hun verband worden getrokken of er bijvoorbeeld emotie in het spel komt. Het is een negatief geladen proces, wat vaak leidt tot bijkomende of ongewenste effecten.

Er zijn nog veel meer voor- en nadelen op te sommen van beide methodes, maar het belangijkste principe blijft voor mij: positief communiceren is beter dan negatief communiceren. En daar zit geen woord Chinees bij.

Leven.

Op het eerste gezicht een heel onschuldig woord. Het lijkt zo simpel, maar de meeste mensen hebben het er maar flink moeilijk mee. Het is maar één woord, maar brengt voor ieder persoon een hele bibliotheek voort aan activiteiten, herinneringen, keuzes, wensen, daden en andere feiten. Het is persoonlijk, maar ook tegelijk zo universeel. Elke dag doe je mee in het immense circus dat leven heet. Door op te staan, naar school te gaan, de krant te lezen, stress te hebben, het journaal kijken, over je werk praten, bellen, nadenken of boodschappen doen. Of je nu wilt of niet. Het leven van onszelf, van alles en iedereen om ons heen, van de hele wereld is zó veelomvattend, dat het onmogelijk lijkt om het in één woord te vatten. En toch is het niets meer dan simpelweg leven. Niets minder ook trouwens.

We willen zoveel. We vinden zoveel. We zijn met ontzettend veel dingen bezig, of het nu in het verleden, heden of toekomst speelt. En vaak met meerdere dingen tegelijk. Verschillende taken worden in één activiteit gepropt; door bijvoorbeeld tijdens het autorijden te bellen terwijl je intussen over hele andere zaken nadenkt. Iedereen gooit zijn dagelijkse leven vol, en alles is belangrijk. Natuurlijk zijn er zaken belangrijker dan andere, maar in de waan van de dag wordt maar al te vaak het onderscheid verloren.

Waarom doet iedereen toch al die moeite? Wat wil men eigenlijk bereiken? Een promotie, een hoog cijfer, goede vooruitzichten, nog betere vooruitzichten, geluk, een voldaan gevoel aan het einde van de dag, een knuffel van een geliefde, geld, meer geld, macht of status? Iedereen zal hieraan een andere invulling geven, en deze invulling zal ook veranderen gedurende de tijd. Het gaat me erom dat vrijwel iedereen iets wil. En dat maakt het leven tot een soort jacht, een stressvolle bezigheid die nooit lijkt te eindigen. Omdat meer nooit genoeg is.

De westerse wereld hoeft zich niet vaak bezig te houden met de basisbehoeften. In leven blijven, veilig zijn of een thuis hebben wordt als vanzelfsprekend gezien. Het gaat meer om liefde, erkenning en zelf-ontplooing. En wellicht nog verder. En de mogelijkheden zijn onbegrenst. In een wereld die alsmaar groter lijkt te worden door globalisering en de wegvallende restricties van geld en afstand, moet er vervolgens in de jacht naar een succesvol leven worden gekozen tussen steeds meer alternatieven. En de tijd lijkt te dringen. We zijn zo gewend geraakt aan meer, dat het moeilijk is te accepteren dat kiezen leidt tot het uitsluiten van alle andere mogelijkheden. Heel gewoon om alles te willen, toch?

Alles kan niet. En je weet vantevoren niet waar iets zal gaan eindigen. En hoewel het volgen van de grote massa (maar dan net iets beter) een veilige haven lijkt voor onzekere mensen, moeten je wensen, keuzes en denkbeelden uiteindelijk stroken met je eigen innerlijk. Niet te verwarren met het beeld dat anderen van je hebben, of van je willen hebben. Mensen doen dingen die ze eigenlijk niet willen, het zijn vaak afgeleides van wat ze echt willen. En in de haast tot een succesvol leven, wordt de werkelijke boodschap gemist. Of wordt het knagende gevoel voor lief genomen.

Ik nodig je uit om te leven. Maar dan op een andere manier zoals je gewend bent. Door te stoppen met rennen, oordelen en willen. Door de tijd te nemen om na te gaan wat je echt wilt, wat je belangrijk vindt, waar je gelukkig van wordt. Door onafhankelijk van anderen naar jezelf te kijken, wie je wilt zijn en waarom. Ik nodig je uit om tot rust met jezelf te komen. Dat kan elke dag, stukje bij beetje. Bijvoorbeeld door deze blog te lezen. Deze blog te leven.