Supersize me: the movies

Een kaartje voor de bioscoop is in Amerika niet zo duur. Voor een tientje ben je al binnen. En dan maakt het ze niet eens zoveel uit hoeveel films je achter elkaar kijkt.

De opzet is namelijk als volgt. Je levert je kaartje in bij de roltrap omhoog. Daarna kom je in een centrale ruimte waar je eten en drinken kunt bestellen. De bioscoopzalen liggen hieromheen verspreid. Dan kan je zo de zaal van je keuze binnenlopen. En als je na de film nog niet bent uitgekeken, loop je toch gewoon een andere zaal binnen?

Je zou denken dat het management van de bioscoop hier wel een stokje voor zou steken. Maar dat doen ze niet. Hier is waarom. Het geld wordt niet verdiend op de kaartjes, maar op het eten en drinken. En alles gaat in Amerikaanse maten. Een kleine cola en een kleine popcorn kosten allebei 6 dollar. En dan heb je een halve liter zoetigheid en een beker gepofte mais. Voor 12 dollar is dat op zich best prijzig, maar nu komt de truc. Medium-sized kost 1 dollar meer. Maar dan verdubbelen wel je porties. Dan heb je een liter cola en een flinke bak popcorn. En super-sized? Juist, opnieuw 1 dollar meer, en opnieuw verdubbelen je porties. Zo zit iedereen voor 16 dollar met 2 liter cola en een lampenkap vol met popcorn naar een film te kijken. En om mensen helemaal over de streep te trekken hebben ze nog een laatste geintje bedacht: als je de grootste cola besteld, krijg je een gratis re-fill. Let wel, alleen bij de grootste!

Vind het je het dan gek als...

 

Ditis30.nl

Ik kreeg een mailtje over de lancering van een nieuwe blog voor dertigers. Of zoals ze het zelf schrijven:

Een blog voor dertigers, door dertigers. Over dertig zijn, dertig worden, dertigersdilemma's en dertigers lifestyle.

Ik was meteen enthousiast. Zijn er meer mensen zoals ik die aanvoelen dat het zo niet langer kan? Dat er een nieuwe beweging op komst is die afstand neemt van al die (zelfopgelegde) torenhoge verwachtingen en de ratrace? Ik dacht dat de fluwelen revolutie tegen het kapitalisme en richting het geluk en de eenvoud eindelijk was ingezet. Meteen even kijken.

Het was toch wat anders.

Het blijkt een blog te zijn voor en door dertigers die nog middenin de race zitten, en er nog eens een schepje bovenop doen door een nieuw platform te creëren waar stoere verhalen kunnen worden gedeeld. Want een zichzelf respecterende dertiger moet toch op zijn minst grappig kunnen vertellen over hoe hij 100 ballen in de lucht kan houden.

Het dertigersdilemma is al in 2008 op een goede manier in een boek beschreven, het speelt dus al een stuk langer dan 5 jaar. Het gaat over de ongelimiteerde mogelijkheden van onze generatie, behalve de tijd waarin het moet gebeuren, met als gevolg topdrukte en keuzestress. Omdat we alleen het beste willen maar niet precies weten wat dat is. Of omdat we geen nee durven zeggen, want je wilde toch immers alles.

Ik wordt er eerlijk gezegd een beetje moe van. Dit dilemma speelt al zolang, ik had eerlijk gezegd verwacht dat we nu wel toe waren aan een nieuwe fase. En ik lees tussen de regels van de verschillende blogs nog steeds de spiegeldrang, de hoge eisen die men zichzelf stelt omdat ze niet willen onderdoen voor de ander. Het is het overlevingsinstinct van de dertiger, alleen de beste overleeft en de rest is verloren.

Het probleem met het blog vind ik dat het niet oplost. Het benoemt het probleem. Erger nog, het centraliseert het probleem en lijkt het een beetje op te hemelen. Dat je er toch eigenlijk niet bijhoort als je geen dertigersdilemma hebt. Ben je dan stiekem geen goedkeuring voor je gedrag aan het zoeken?

Ik had gehoopt dat de blog zou werken aan een oplossing voor het al lang bekende probleem. Een oplossing die dertigers van de prestatiedrang afhelpt. Die ze geluk, eenvoud en authenticiteit geeft. Die ons rustig maakt, bewust van het feit dat alles niet kan en dat de door jou ingeslagen weg één van de vele mogelijkheden is. En dat die wellicht minder goed is dan die van je buurman. Lekker belangrijk. Maar het is wel jóuw weg.

Hoe deze oplossing te vinden is voor iedereen anders. Sommige mensen vinden hem op de harde manier, als gevolg van burn-out, ontslag, scheidingen of andere ingrijpende gebeurtenissen. Anderen vinden de oplossing eenvoudiger, door te leren van verhalen en ervaringen van anderen en die zo hun mindset veranderen. De verhalen die op een dertigersblog worden verteld bijvoorbeeld.

Perfect Pictures

Vroeger had je nog van die fotocamera’s waar een filmrolletje inmoest. Er kon veel tijd zitten tussen het maken van de foto en het kunnen zien van het resultaat. Het hele rolletje van 24 of 36 foto’s moest vol, worden weggebracht om te worden ontwikkeld en pas daarna kon je zien hoe het, vaak lang geleden, eruit had gezien. Je kon er niets aan veranderen. Wel altijd een spannend moment.

Nu met digitale fotografie is het wel anders. Direct resultaat. En is het niet goed, meteen wissen en een nieuwe maken. En daarbij kan je de foto bewerken zodat iedere maker een professionele fotograaf lijkt en ieder persoon een model. Rode ogen, rimpels, hangbuik, alles kan worden geretoucheerd met de huidige software. Als laatste redmiddel kan je altijd voor de zwart-wit of sepia optie gaan. Tot uiteindelijk een werkelijk plaatje overblijft.

Het gevolg is dat de huidige beelden van mensen geen normale afspiegeling meer geven van de werkelijkheid. Alleen de beste momenten blijven bewaard, of het nu door meerdere pogingen of kunstmatige aanpassingen wordt bereikt. Veel modellen geven al toe dat er geen foto van hun in de bladen staat die niet is bewerkt. En dat zijn wel dezelfde plaatjes waar iedereen zich aan wil spiegelen.

Het probleem is dat je die beelden voor waar aan gaat nemen, en daarmee je wereldbeeld omhoog aanpast. Je neemt alleen met het beste genoegen, want anders doe je onder voor je omgeving. Althans, je doet onder voor de plaatjes die je van je omgeving ziet. Je gaat onrealistisch hoge eisen stellen, aan jezelf en aan de wereld. Die kunnen vaak niet worden waargemaakt met alle depressieve gevolgen van dien. Omdat intussen de wereld gewoon zichzelf blijft. En jijzelf ook.

Een beeld zegt meer dan 1000 woorden. Maar het beeld vertelt je nooit dat het maar een plaatje is en niet altijd de werkelijkheid.

Smile!