Menu bar

Wednesday, July 25, 2012

Amerikanen zijn zoals ze autorijden

Ooit in New York geweest? Ja? Dan heb je vast wel in een New Yorkse taxi gezeten. Een zogeheten Yellowcab. Hoewel de bereiders meestal Afrikaans, Russisch of Indisch zijn, zijn deze taxi’s op een bepaalde manier een mooie metafoor voor de Amerikaanse cultuur.



Beide kennen namelijk maar twee standen: gas geven en remmen. Als je achterin de taxi zit, wiebel je de hele tijd van voor naar achter. De chauffeur ziet een gaatje, en hop, vol gas vooruit. Daarna meteen weer stevig remmen want de auto voor je rijdt niet genoeg door. Totdat de chauffeur het volgende gaatje heeft gevonden en het ritueel zich weer herhaalt. Tot je bij je bestemming bent aangekomen.

De auto uit laten rollen, of anticiperen op het verkeer voor je is er niet bij. Brandstof besparen, genieten van de autorit of andere gevolgen van een rustiger rijstijl zijn aan de Newyorkse chauffeurs niet besteed. Het gaat immers om geld verdienen. Zo veel en zo snel mogelijk.
Ze wanen zich de koningen van het asfalt. Fietsers, wandelaars en andere groene vervoersmiddelen worden volledig over het hoofd gezien, en de fietspaden kunnen handig worden gebruikt om extra in te halen of om de auto op stil te zetten om passagiers uit te laden.

De taxi’s zien er meestal brak uit aan de binnenkant. Al het noodzakelijke zit erin, een plastic omhulsel om de berijder te beschermen, een betaalapparaat en een hengsel om je aan vast te houden. Ik zou hem gebruiken tijdens de rit. De binnenkant maakt niet uit, het gaat immers om het zo snel mogelijk van A naar B komen. Geld verdienen.
Wat de auto’s meestal wel hebben is een goede vering. Dit is strikt noodzakelijk omdat de Newyorkse wegen het best zijn te vergelijken met een maanlandschap. De Amerikanen hebben geen geld over voor goede wegen, dus je stuitert niet alleen heen en weer maar ook op en neer. Om te voorkomen dat je auto elke week naar de garage moet heb je maar één ding nodig: een goede vering. Dat is de Amerikaanse manier van problemen oplossen.

De taxi’s rijden 24 uur per dag. De dag is verdeeld in 2 shifts, steeds van 5 tot 5. In de tussentijd rijden ze alleen maar. Plannen doen ze niet. Alleen als ze een ritje hebben. Dan plannen ze van A naar B. Ze kennen eigenlijk alleen de actie stand. Anders staan ze stil.

New Yorkse taxi's. Het zijn net Amerikanen.

Tuesday, July 3, 2012

Conflicten

Het lijkt wel of de laatste jaren de conflicten in de wereld zich opstapelen. Zowel op globaal als op lokaal niveau. De meningen liggen steeds verder uit elkaar en de bereidheid tot toenadering tot de ander is vaak klein. Ik vraag me af hoe dat komt.

De wereld globaliseert en individualiseert. Bij globalisering denk ik aan meer en sneller informatie, meer kennis, kleinere afstanden. De wereld letterlijk binnen handbereik. Individualisering zie ik als meer keuzevrijheid, vooral als gevolg van toegenomen welvaart. Deze krachten werken samen in de zin dat globalisering individualisering stimuleert.

Doordat de wereld globaliseert vind er meer vermenging tussen mensen plaats, zowel fysiek als digitaal. Het algemene beeld raakt meer gedifferentieerd, er zijn simpelweg veel meer mogelijkheden. Sterke sociale groepen zoals kerk en familie hebben de laatste decennia veel aan bindingskracht ingeboet. Door de toegenomen keuzevrijheid is het ook minder vanzelfsprekend geworden dat je zomaar doet wat anderen vertellen. Men wil meer zelf doen en er wordt al snel gedacht dat ze dat beter kunnen dan anderen. Daardoor ontstaat er een prestatiegolf waarin mensen succes relatief gaan bepalen. En in de top is het nu eemaal meer dringen dan aan de basis.

Een ander probleem is dat mensen hun verworvendheden als een recht gaan zien. Het is bijvoorbeeld al jaren normaal dat Nederlanders zowel op wintersport als op zomervakantie gaan. Het positieve went snel. Het negatieve zien vertrekken ook. De rest niet.

Er is dus meer om te kiezen, en minder bereidheid om te delen. Hoe rijker we worden, hoe asocialer lijkt het wel. Misschien is er weer eens een grote ramp nodig in deze wereld om ons gevoel van saamhorigheid te vergroten.