Discriminatie

Ik wil zoveel mogelijk dingen in mijn leven meemaken. Sommige daarvan zijn heel moeilijk. Hoe het is om een vrouw te zijn bijvoorbeeld. Een andere ervaring is gediscrimineerd worden. Ik ben blank, man, volwassen, van westerse afkomst en mijn lichaam functioneert zoals het zou moeten. Daarmee zit ik zo’n beetje in de meest niet-gediscrimineerde groep die er bestaat en zou normaliter genoeg moeten zijn om nooit gediscrimineerd te worden. Toch is het me laatst gelukt.

Ik moest er wel wat voor doen. Namelijk in Amerika gaan wonen en werken. Daardoor viel ik plots in de categorie buitenlander, en die worden nog wel eens gediscrimineerd zoals je weet. Ik dus ook.

In mijn geval werd er niet vreemd naar me gekeken, ik ben niet geschopt of geslagen, ik hoefde niet in aparte ruimtes te zitten en zolang ik maar betaalde mocht ik alles kopen dat ik wilde. Ik werd vooral gediscrimineerd op het niet Amerikaan zijn. Bij financiele instellingen en instanties van de overheid bleef plotseling de deur dicht, waar ze wel gewoon open bleven voor Amerikanen. Sommige Amerikanen en Amerikaanse bedrijven denken werkelijk dat de wereld uit 1 land bestaat. Hun land. Ik kwam daar duidelijk niet vandaan en dus werd ik achtergesteld bij mensen die wel uit hun wereld kwamen.

Het gaat me niet om het benoemen van de incidenten, of het belachelijk maken van de Amerikaanse kortzichtigheid. Wat ik vooral heb onthouden was het vreemde gevoel niet als een gelijke te worden behandeld. Waarom? Ik was buitenlander. Dat was genoeg. En dat voelde vrij stom. Machteloos.

Oneerlijk is niet eens het juiste woord. Ik ging er voor het gemak vanuit dat de democratische wereld de zaken redelijk goed voor elkaar had. Geen compleet onlogische of scheve verhoudingen. Misschien juist omdat ik altijd tot die grote middengroep behoorde. Maar ook in een democratisch land gelden dus regels die niemand je met droge ogen uit kan leggen. Behalve die dame achter de balie dan. Hoewel ze eigenlijk alleen zei dat het nu eenmaal zo ging.

Achteraf (een redelijke poos later) vond ik een erg waardevolle ervaring. Ik gun het eigenlijk iedereen, vooral mensen zoals ik. Uit die grote, sterke groep die nog nooit is gediscrimineerd. Ik ben ervan overtuigd dat door een beetje extra discriminatie het uiteindeiljk minder zal worden.

 

Zen at Home

Mediteren. Mindfullness. Flow. Zen. Het zijn allemaal prachtige spirituele woorden, maar als je iets rationeler bent ingesteld krijg je er al snel een beetje jeuk van. Of je hebt gewoon een drukke baan, kinderen die alle aandacht eisen en dan komt dat slappe gelul over esoterische zaken misschien een beetje onpraktisch over.

 

En toch denk ik dat het goed samengaat. Een leven vol met actie en wereldse zaken, met zo nu en dan een beetje spiritualiteit. Alles draait om balans. Neem nou mediteren. Ik vind het een prachtige tool om in korte tijd jezelf weer helemaal op te laden en in balans te komen. Ik ben zelf ook praktisch en rationeel, maar het gaat erom dat je de essentie snapt en die toepast.

 

De standaard meditatie oefeningen zijn niet zo aan mij besteed. Vaak vertellen ze dat je in een zen houding moet gaan zitten, je ogen dicht en je moet focussen op je ademhaling. Het zal prima werken hoor, maar het ziet er toch niet uit? En hoe praktisch is het? Je moet helemaal alleen zijn of naar een yogaklasje gaan om het te kunnen doen. En dat terwijl je het eigenlijk elk moment van de dag kan doen. Heel simpel.

 

Mediteren is niet meer dan je gedachten trainen. Dit kan je gestuurd doen, door bijvoorbeeld een bepaalde situatie voor te stellen en je gevoelens daarbij te peilen, of helemaal vrij waar je geest z'n speelkwartiertje heeft.

 

Het enige belangrijke wat je ervoor hoeft te doen is je zintuigen zoveel mogelijk afsluiten voor prikkels. En daarvoor hoef je niet in een donkere kamer te gaan zitten met de deur op slot, maar simpelweg even helemaal stoppen met wat je aan het doen bent. Of beter nog, even nog niet beginnen.

 

Stel je wilt gaan TV kijken. Ga zitten en in plaats van de afstandbediening te pakken doe je even helemaal niets. Er is geen muziek aan, je gezichtsveld blijft hetzelfde en je wordt niet op een andere manier gestoord. Als je het voor elkaar krijgt om echt helemaal niets te doen, ben na na een minuut of 2 al aan het mediteren. En na 5 minuten houd je op en zet je de TV aan.

 

Of je zit in de trein en je leest een boek. Als je een pagina hebt gelezen en hem wil omslaan, wacht daar dan een minuut mee, en staar even in het niets. Na een minuutje ben je al aan het mediteren. Meer dan dat is het niet.

 

Je kan het ook 's ochtends doen als je opstaat. Een bijkomend voordeel is dat er nog geen drukte in je hoofd is. Ga niet meteen douchen als je wakker wordt, maar ga eens 5 minuten op de rand van je bed zitten. Dan zou ik wel je ogen openhouden, anders is de kans groot dat je weer in slaap valt.

 

We zijn zo gewend om steeds een doel in ons hoofd te hebben. Vaak iets wat je binnen de komende tien minuten wilt doen. Daarmee zet je je hersenen steeds actief aan het werk. De enige rust die ze krijgen is als je slaapt. Als je het voor elkaar krijgt om elke dag 1 of 2 keer te mediteren, krijgt je geest veel meer ruimte om te ontspannen. Je keert weer terug op aarde, even helemaal terug in het nu. Zonder jeuk, als het goed is.

 

 

 

 

Lunch habits

Elk land heeft zijn eigen eetgewoonten, het vertelt al veel over de cultuur van een land. Ik heb me lang verbaasd over de lunchmentaliteit in Amerika, maar dit werkt echter twee kanten op.

 

Bij de meeste Nederlandse bedrijven heb je een personeelsrestaurant. Tegen vriendelijke prijzen kan je een gevarieerde lunch samenstellen. Een soepje, verschillende soorten boterhammen en broodjes, plakjes beleg en natuurlijk alle soorten hagelslag. Ook zijn er vaak salades, daghappen en het onvermijdelijke snackje. Vrijdags traditioneel het visje.

 

Ik stel me voor dat de meeste Nederlanders een paar boterhammen eten, en nog een side dish. Vaak het snackje natuurlijk. Eén keer per week compleet wat anders, dat breekt zo lekker de week. Om het geheel weg te spoelen wordt vooral melk gedronken. De melk werd overigens vroeger wel eens gesubsidieerd door het bedrijf. Daar heeft de belastingdienst een stokje voor gestoken. Ook heel Hollands.

 

Hoe anders was het toen ik in Amerika ging lunchen. Ik werk op een luchthaven, en allereerst was er geen personeelsrestaurant. De medewerkers van de luchthaven aten op dezelfde plekken als de passagiers. De McDonald’s kon je eigenlijk zien als personeelsrestaurant, omdat verreweg de meeste medewerkers hier hun dagelijkse lunch bestelden. Maar ook de pizzaslices waren populair. Het waren de goedkoopste opties.

 

Ik nam toch liever een broodje. Toen ik een broodje had uitgezocht bij een deli, viel het me op dat het broodje vrij dik was. Dit bleek niet door het brood te komen, maar door de halve kilo vlees die er was tussengepropt. Ik gok dat het 15 plakjes salami, turkey breast en kaas waren. Heerlijk gevarieerd.

 

Daarnaast kopen Amerikanen vaak een zakje chips en/of een cookie bij hun lunch, zeg maar als dessert. Of waren het de groenten misschien? Ik liet het allemaal maar een beetje over me heenkomen, en vroeg of ik er een glas melk bij kon krijgen. Dat hadden ze helaas niet, er was cola, 7-up en sinas. Natuurlijk allemaal ook in light verkrijgbaar.

 

Maar het is maar van welke kant je het bekijkt. Laatst was mijn Amerikaanse collega in Nederland, en we gingen lunchen in het personeelsrestaurant. Hij keek wat vreemd naar de kroket, maar hij liet zich door mij overhalen om hem te proberen. Hij vond het verder maar raar dat de plakjes salami per stuk waren verpakt, dat was toch behoorlijke milieuvervuiling. Als drank zocht hij naar een colaatje, maar ik kwam er tot mijn verbazing achter dat dit niet in het personeelsrestaurant was te krijgen. Iedereen nam blijkbaar melk of water. Of jus d’orange en optimel als we luxe wilden doen.

 

Bij de kassa viel het kwartje definitief. Of juist niet. In heel gebrekkig Engels zei de kassajuf dat ze zijn euro’s niet kon aannemen. In het restaurant kon je alleen met chip betalen.