Judo vs Boksen

Nederlanders hebben de naam erg direct te zijn in de omgang. De Scandinaviërs wellicht nog meer. De Zuid-Europese landen daarentegen draaien er continu omheen, en de Fransen doen helemaal maar wat. Ook Amerikanen zeggen zelden iets direct, of ze volgen het standpunt van hun baas. Als Nederlander in Amerika ga ik om met Nederlanders en Amerikanen, en valt me op dat hiertussen een groot verschil zit in het voeren van een discussie.

Nederlanders zijn gewend om direct kritiek te leveren als ze het ergens niet mee eens zijn. Ze zullen zoiets zeggen als: “Nee, want ik vind...” en hun eigen, natuurlijk betere, standpunt opvoeren. De Nederlander bokst als het ware terug tegen het oorspronkelijke standpunt. Indien de andere Nederlander zich niet laat overtuigen door de ander zal ook hij gaan boksen om de discussie te winnen. Zo boksen ze lekker tegen elkaar aan.

Dan de Amerikanen. Deze leveren meestal niet direct kritiek, maar nemen eerst het standpunt van de ander aan. Vervolgens gaat hij de ander vragen stellen om zijn verhaal verder te bevestigen. Het gaat ongeveer als: “Oh, dat wist ik niet? Maar vertel me eens, hoe zit het dan met...?” De andere Amerikaan moet steeds antwoorden geven, en als hij hierin verstrikt raakt doet hij als het ware zichzelf de das om. Amerikanen gebruiken de kracht van de ander om hem te laten bewijken. Net als judo.

Beide methoden lijken op elkaar. Het is linksom en rechtsom, want het doel bij beide partijen blijft hetzelfde. Er is echter een essentieel verschil waardoor ik de voorkeur geef aan de Amerikaanse methode. De Amerikanen proberen op te bouwen in plaats van af te breken. In beginsel geeft de Amerikaan de ander de kans om zijn verhaal te sterken. Zolang hij juiste antwoorden weet te geven blijft zijn standpunt staan. Het zorgt voor een vriendelijker discussiestructuur, meer gericht op vooruitkomen dan op het krijgen van het eigen gelijk. Het risico bij de Nederlandse methode is dat de vorm van de discussie snel belangrijker wordt dan de inhoud. Dit omdat de zuiverheid van de discussie verminderd, doordat zaken uit hun verband worden getrokken of er bijvoorbeeld emotie in het spel komt. Het is een negatief geladen proces, wat vaak leidt tot bijkomende of ongewenste effecten.

Er zijn nog veel meer voor- en nadelen op te sommen van beide methodes, maar het belangijkste principe blijft voor mij: positief communiceren is beter dan negatief communiceren. En daar zit geen woord Chinees bij.