Ik probeer me wel eens voor te stellen hoeveel boeken er op aarde zijn. Hoeveel bibliotheken en boekenwinkels zijn er wel niet, hoeveel boeken staan er in ieder huis in de boekenkast. Dan probeer ik me te bedenken hoeveel geschreven woorden er wel niet zijn. Dan komt het immense internet er bij, verkeersborden, menukaarten, verpakkingen van goederen en ga zo maar door.Tenslotte tel ik daarbij op hoeveel gesproken woorden er wel niet zijn. Zeven miljard mensen, allemaal praten ze met elkaar. De hele dag door, elke dag weer.
Allemaal gebruiken we verschillende vormen van communicatie in ons samenzijn met anderen. Dit kan met alle zintuigen, maar gaat verreweg het meest via woorden. Woorden worden het meest gebruikt om onze gevoelens duidelijk te maken. Toch is het slechts een slappe afgeleide van datgene wat we van binnen voelen, wat we daarwerkelijk willen overbrengen aan de ander. Woorden geven ons het misplaatste gevoel dat we onszelf verstaanbaar kunnen maken, net als het idee dat we anderen kunnen begrijpen.
Je weet precies wat je zelf voelt, maar om dit over te brengen aan anderen moet je kiezen uit een limitatieve woordenschat. Dit zal nooit helemaal de lading dekken. Dan is er nog het probleem dat de ontvanger van de boodschap het geheel op zijn eigen manier interpreteert. Het gevoel dat je probeert over te brengen moet tweemaal door een barriere, waardoor het eindresultaat bij de ander altijd onduidelijk blijft. Je kan nooit precies weten wat de ander voelt.
En toch gebruiken we woorden. Veel woorden. Heel veel woorden. Bij gebrek aan beter. Het is één ding om een situatie te beschrijven, het is heel iets anders om een situatie mee te maken. Door een stortvloed aan woorden proberen we ons verhaal aan anderen te vertellen. Hoe meer woorden hoe beter begrepen, lijkt men te denken. Het is onbegonnen werk. Emotie laat zich niet vangen in woorden. Leven laat zich niet vangen in dood.
No comments:
Post a Comment