Van tijd tot tijd word ik eraan herinnerd dat leven in Amerika toch echt iets anders is dan leven in Nederland. Misschien komt het dat ze verder zijn in de wereld, en in dit specifieke geval internetbeveiliging. Maar het kan ook dat ze compleet verschillend over zaken nadenken.
Ik moet op een Amerikaanse site wat belastinginformatie invullen. Daarvoor moet ik een gebruikersnaam en een wachtwoord invullen. Dat lukt nog vrij aardig, al moet er een cijfer, een hoofdletter én een leesteken in het wachtwoord zitten en mag het niet korter zijn dan 8 karakters.
Maar dan begint het. Ik moet vijf veiligheidsvragen beantwoorden. Niet één, zoals ik gewend ben van de Nederlandse sites, maar vijf. Het staat er echt. Veiligheidsvragen zijn vragen die je worden gesteld als je je wachtwoord vergeten bent. Je eerder gekozen antwoord moet je dan opnieuw invullen en kunt weer door op de site. Een veilige procedure, die ervoor zorgt dat er geen misbruik wordt gemaakt van gegevens. En vijf vragen zijn tenslotte veiliger dan één, dus ik besluit om het spel maar gewoon mee te spelen. Totdat ik de lijst met vragen zie waarop ik moet antwoorden.
Het zijn niet de vragen die ik in Nederland gewend was. Dat waren zo ongeveer: meisjesnaam van je moeder, je eerste huisdier, geboorteplaats, dat soort dingen. Vragen waar je onmiddelijk het antwoord op weet of die je in elk geval nooit zal vergeten. De eerste vraag die me nu wordt gesteld is “Welk drankje bestel je op een avondje uit?”
Poeh. Best een confronterende vraag eigenlijk, om meteen over mijn avondjes uit en het bijbehorende drankgebruik te beginnen. En niet meteen één goed antwoord te geven, want er zijn verschillende avondjes uit, en daar horen verschillende drankjes bij. Bier, wijn, fris of sterk, en dat soms ook nog eens dwars door elkaar. En als ik het nu voor vrienden of voor een paar leuke dames bestel? Uiteindelijk vul ik toch een biertje in. Hopelijk zal ik me dat blijven herinneren als ik mijn wachtwoord kwijt ben. Ik bedenk me dat die momenten ook best vaak voorkomen na een avond flink stappen.
Ik selecteer de volgende vraag. Wat is de titel van mijn favoriete boek? Hetzelfde ongemakkelijke gevoel als bij de eerste vraag komt bij me op: “Eeehh, ik weet het niet?” Ik heb niet echt één favoriet boek. Mijn antwoord veranderd regelmatig nadat ik een goed boek heb gelezen, dus ik besluit deze vraag maar over te slaan. Als ik de volgende vragen selecteer, blijkt er een heel arsenaal aan favorietjes-vragen te bestaan. En steeds kan ik de vraag niet beantwoorden, omdat ik niet echt een volgorde van mijn voorkeuren heb voor de meeste dingen. Mijn favoriete leraar (veels te lang geleden), mijn favoriete eten (verschilt per dag), mijn favoriete stripheld (veranderde elke week), mijn favoriete golfbaan (ja die ene in de buurt van Naarden) en mijn favoriete vakantielocatie. Vakantie? Ben ik eigenlijk best wel aan toe.
Wat een narigheid. Ik schuif alle favorietenvragen maar terzijde, behalve mijn favoriete sportclub. Eindelijk snappen de Amerikanen en ik elkaar. Maar het is van korte duur. De volgende vraag wil van me weten wat mijn moeder me altijd vertelde.
Ik lees het nog een keer. “Mijn moeder vertelde me altijd ...”
En toen niets. Puntje puntje puntje. Is dit een vraag? Of een begin van een jongensboek? En nu moet ik het eerste antwoord geven dat in mijn hoofd opkomt? Ik moet meteen denken aan ons laatste telefoongesprek. Over de laatste dertig jaar heeft ze me vrij veel zaken verteld, maar wat ze me nu altijd vertelde? Zeer waarschijnlijk heb ik nooit goed geluisterd naar mijn moeder, en probeer me krampachtig iets generieks te herinneren, maar ook na een korte pauze langs het koffieapparaat blijven de vraag en ik elkaar leeg aanstaren.
Ik begrijp het best hoor. De website probeert om antwoorden te krijgen die alleen de gebruikers weten. En geboortegegevens van je ouders zijn op het internet best makkelijk te achterhalen. En ik begrijp ook best dat Amerikanen een iets andere cultuur kennen, waardoor ze beter in staat zijn om zulke vragen te beantwoorden. Maar dit heeft niets meer met beveiliging te maken, dit is zo ontzettend overdreven dat het beveiligingsdoel belangrijker is geworden dan de functie van de website. Ik word nu verplicht een briefje bij te houden waarop ik de antwoorden schrijf van de vragen die ik gesteld krijg in het geval ik mijn wachtwoord vergeet. Kan ik toch beter mijn wachtwoord op dat ene briefje schrijven.
Nog eentje, om het af te leren. “Wat is de laatste plek waar je ooit met pensioen zou willen gaan?”
Ja, u leest het goed. De laatste, niet de eerste. Daar zou ik nog wel een paar ideeen bij kunnen hebben, de plek waar ik ben opgegroeid, een caribisch eiland, noem maar op. Nee, ze vragen de laatste plek. Op dit moment kan ik niet anders dan het als een zwarte grap waarderen en vul ik meteen het eerste antwoord in dat in me opkomt: Amerika.
No comments:
Post a Comment