Parkje

Ik ga regelmatig met de metro naar mijn werk. De metrohalte is ongeveer 5 minuten lopen van mijn huis. Meestal loop ik dan zo snel mogelijk richting de ondergrondse. In nog slaperige gedachten verzonken en met een coffee on the go in mijn hand. Ik ben niet zo’n ochtendmens.

Langs de route zijn vooral grote, grijze gebouwen en druk autoverkeer. Er ligt ook een klein parkje aan de route. Het is niet veel. Een paar struiken, wat kleine boompjes, enkele bankjes om op te zitten en een waterstroompje. Maar toch, het is een parkje. Het is het enige groen dat ik tegenkom op weg naar mijn werk.

Het parkje heeft één ingang en één uitgang. Ik kan ’s ochtends door het parkje lopen, maar  dat betekent een kleine omweg. Het duurt dan ongeveer een minuut langer voor ik bij de metrohalte ben. Ik kan daardoor net de metro missen, moeten wachten op de volgende en daardoor later op mijn werk zijn. Nóg later vaak.

Daar staat tegenover dat ik, door het parkje lopend, kan genieten van de kleine vreugdes die de dag te bieden heeft. Het geeft me al meteen een goed gevoel op de vroege morgen. Ik ruik de frisse geur van bloemetjes, hoor zachtjes het geluid van stromend water, en zie vogeltjes rondvliegen. Het zijn hele kleine dingen, maar ik merk onbewust dat ik er blijer van wordt. Dat ik weer weet waarvoor ik het allemaal doe.

Ik loop niet elke ochtend door het parkje. Soms vergeet ik het, soms staat mijn hoofd er helemaal niet naar. Maar juist die vrijheid maakt het misschien wel allemaal zo mooi in het leven...