De rasta man

Ik was gister bij een concert van een Spaanse band. Er liep een man langs met lange rasta haren. Op slippers, een kleurige vissersbroek aan en een baard van een paar dagen. Waarom bekruipt me automatisch het gevoel dat deze mensen veel meer van het leven genieten dan wij?

We moeten en willen zoveel in het leven. We proppen het vol met ambitie, verwachtingen, hard werken en zijn pas tevreden als we alles hebben. We passen ons in het keurslijf van de gevestigde orde, en vinden zaken als geld, status en macht belangrijk. De wereld ingedeeld op een gestructureerde, rationele manier.

Losbandigheid is onbekend en onbemind in deze wereld. Het wordt gezien als onvolwassen, tijdverspilling, je haalt daarmee niet het maximale uit je leven. Natuurlijk is er wel tijd voor ontspanning, maar dan nauwkeurig gepland. Een uurtje yoga, een poosje vakantie, of het wekelijkse kroegbezoek.

Emoties, dingen voelen en speelse creativiteit staan op een gespannen voet met de wereld van ratio en structuur. In die wereld lijkt het alsof je geen plezier mag hebben, het resultaat het enige is dat telt en dat duurt nog heel lang en je moet je best blijven doen. En ook al vind je zelf dat het soms best wel wat minder mag, de onmiddelijke toorn van je vrienden/ ouders/ collega’s zorgen er wel voor dat je het uit je hoofd laat om er wat van te zeggen.

Ik vind het zonde. Ik wil ook slippers aan op een doordeweekse dag. Rasta haar gaat me misschien niet lukken, maar die vissersbroek en een baard van een paar dagen moet geen probleem zijn. Niet meer hard werken omdat het nu eenmaal zo hoort. Niet meer die gestructureerdheid die ons vanaf kinds af aan is bijgebracht. Nee, het is juist een beetje terug naar het kind zijn. Naar de rasta man misschien.